In de aanloop van dit werk heb ik me, naast de beelden waaraan jongeren worden blootgesteld, ook verdiept in de teksten die worden uitgesproken in series/clips/films die zij zien. Ik heb in eerste instantie van alle ondertitelingen waar vrouw-onvriendelijk werd gesproken een screenshot gemaakt. Toen ik een hele verzameling had ben ik daar een film van gaan maken, met beelden gemaakt van digitale klei en found footage. Ondertussen was ik naarstig op zoek naar dezelfde hoeveelheid vrouw-vriendelijke/empowerd ondertitelingen en dat was veel lastiger te vinden.. waarom? is daar minder van? zijn wij zo gewend aan vrouw-onvriendelijkheid dat we dat maar zo laten? daar vind ik wat van! Uiteindelijk is daar de tegenhanger van de mannenfilm door ontstaan. Waar zijn toch al die bh-verbrandende, baas in eigen buik vrouwen gebleven en waar spreken zij zich dan uit? 

​

Beide films werden getoond in de expo. Bij de Finals op Artez gebeamd op de ingang van de ruimtes, zodat mensen hoe dan ook ongemakkelijk moesten staan om het te kunnen zien en daardoor dichter op het werk moeten staan, of op elkaar. Bij de Melkweg was niet langer het creëren van ongemak het doel, maar het tonen van de film an sich.